среда, 25 января 2012 г.

Երջանկություն

  Երջանկություն... Երկա՜ր ճանապարհ է պետք անցնել լիակատար երջանկության հասնելու համար: Բայց արդյո՞ք կարելի է անցնել այդ ճանապարհը: Այնքա՜ն հարցեր են առաջանում այս բառի շուրջ...
  Երբեմն, հիասթափության պահերին, թվում է, թե երջանիկ չեմ, որ ամեն ինչ վատ է, նույնիսկ շատ վատ: Բայց երբ փոխվում է տրամադրությունը, պահը, երբ հնարավորություն է լինում խորը մտածելու, հասկանում եմ, որ երջանիկ եմ, այո՛: Այդ պահին արցունքներ են հոսում աչքերիցս, և դրանք երջանկության արցունքներ են: Ունեմ ընտանիք, սիրող ծնողներ, ընկերներ, զբաղվում եմ ինձ հաճելի բաներով, ազատ եմ ու անկախ: Ուրիշ ի՞նչ է պետք իր 16-րդ ձմեռն ապրող աղջկան, որն ամեն օր լողում է կախարդական շոկոլադի ջրվեժից առաջացած հսկայական համեղ ծովում: Երջանկությու՜ն, դու քաղցր ես, ինչպես անմահական շոկոլադը...
A.M.



Комментариев нет:

Отправить комментарий