Դու եկել ես...Դու այստեղ ես...
Ձմեռ է, ցուրտ է, բայց ջերմություն եմ զգում: Քո ներկայությունը այնքա՜ն հաճելի է, այնքա՜ն ցանկալի: Այս ամենը երազի է նման. թվում է` հիմա կարթնանամ, և ամեն ինչ կավարտվի, կկորչի անդարձ: Եթե սա իսկապես երազ է, ապա ես ուզում եմ միշտ քնած մնալ, չարթնանալ երբեք:
Բայց ես վախենում եմ: Ինքս էլ չեմ հասկանում` ինչից: Վախենում եմ: Իսկ եթե գնա՞ս... Ինչ կլինի այդժամ: Ես կգժվեմ: Հաստատ կգժվեմ: Ինչպե՞ս եմ ապրելու` չգիտեմ:
Ես շնորհակալ եմ Աստծուն, որ դու կաս, որ եկար... Ու եթե անգամ գնաս, ես չեմ տխրի, չէ որ ես արդեն անցել եմ այդ ճանապարհով և գիտեմ, որ դրանով ոչինչ հետ չես բերի: Ես ուղղակի կշարունակեմ սիրել...Ինքնամոռա՜ց սիրել... Սպասել...Անվերջ սպասել...
Հիմա ես երջանիկ եմ: Երջանիկ այնքան, որ վախենում եմ իմ երջանկությունից, վախենում եմ այն կորցնելուց, վախենում եմ արթնանալ քնից...
...Չեմ տխրի, գիտեմ, բայց երկինքը կմթնի ակամայից, լուսինը կփախչի գիշերվա գրկից, քամին, շոյելու փոխարեն, կսկսի վայրագաբար ոռնալ, շուրջս անավարտ տերևաթափ կլինի և աշխարհը կհագնի իր հին զգեստը` սև ու սպիտակ մշուշով...Եթե դու գնաս...
A.M.
Комментариев нет:
Отправить комментарий