Դու կգտնես ինձ աշխարհի ծայրին...
Ինչ զարմանալի է աշխարհը. գոյատևում է, չնայած այնքան հալածվում ու արհամարհվում է, ապրում է, չնայած սպանում և ոչնչացնում են նրան: Աշխարհում բոլորը սիրում են կյանքը և ուզում են ապրել: Ապրում են հանուն կյանքի, հանուն ապրելու: Իսկ ես... Ես ապրում եմ հանուն քո սիրով ապրելու: Սակայն ո'չ: Ապրելուս նպատակը ավելի շատ քեզ սիրելն է, քան քո սերը վայելելը: Ես ոչինչ չեմ պահանջում, բայց շնորհակալ եմ, որ սիրում ես, որ կողքիս ես: Շնորհակալ եմ, որ բնակություն ես հաստատել իմ սրտում, որ զբաղեցրել ես իմ հոգում մի մեծ գունավոր անկյուն, որ թափառում ես իմ մտքերում, իմ երազներում, և որ քո հանդեպ ունեցածս սերը ծվարել է իմ մարմնի ամեն մի բջջում: Վայրկյան անգամ չեմ դադարում քեզնով շնչել: Շնորհակալ եմ...
Ես գիտեմ, որ նման բաները չեն կրկնվում, լինում են մի անգամ և... ճակատագրական: Այժմ այս դողացող ձեռքով ես գրում եմ ճակատագիրը. հիշի'ր, եթե անգամ երկինքն ու երկիրը ավերվեն, եթե արևն իսկ լուսնին հայհոյի, և աստղերը մարեն հավերժ, ես կլինեմ, կլինեմ քեզ հետ, քո կողքին: Մենք կլռենք. խոսքերն ավելորդ են...
A.M.
 |
| Клод Моне, "Церковь в Варанжевиле " |
Комментариев нет:
Отправить комментарий