ԱՆԿԵՂԾ ԺՊԻՏ: Որտե՞ղ էիր

   Ներել...Բայց ինչպե՞ս...Ինչպե՞ս մոռանամ քո անտարբերությունը: Երբ ես միայնակ քայլում էի դատարկ փողոցով ու թախիծը խեղդում էր ինձ,որտե՞ղ էիր: Երբ արտասվում էի ես մութ սենյակում և հոգիս տագնապում էր սարսափի զգացումից, որտե՞ղ էիր: Որտե՞ղ էիր, երբ մենակ նայում էի աստղերին ու երազում: Որտե՞ղ էիր, երբ ավելի քան երբեք զգում էի քո կարիքը:
   Ծովը փռում էր իր ալիքները մանր քարերի վրա: Խարույկը պատմում էր մի հին հեքիաթ, թե ինչպես է սիրահարը սպասում իր սիրուհուն: Գիթառի տխուր մեղեդին արթնացնում էր ամենանուրբ ու ամենագեղեցիկ զգացմունքներ, բայց միաժամանակ հիշեցնում դեռ չբուժված վերքերիս մասին...Որտե՞ղ էիր...
   Երկնքում նշմարվեցին առաջին աստղերը: Գիթառը շարունակում էր իր տխուր ու դանդաղ մեղեդին: Գիշերվա լռության մեջ լսվում էր ծովի փրփուրի ձայնը: Խարույկը պատմում էր մի ուրիշ պատմություն, թե ինչպես են սիրահարները գտնում իրար...Դու էլի չկայիր...Որտե՞ղ էիր...
   Լուսինը իր լույսով օգնում էր աստղերին գտնել իրենց զույգերին: Գիթառը նվագում էր իր վերջին նոտաները: Խարույկը պատմում էր սիրահար զույգի հավերժական սիրո մասին և կամաց-կամաց մարում: Բայց դու չկայիր...Որտե՞ղ էիր...
   Եվ ահա մենակ ենք ես ու ծովը: Միայն նա է հասկանում իմ վիշտը առանց խոսքերի և նուրբ հպումով սփոփում այն: Գիշերը անցավ առանց երազի, բաց աչքերով: Որտե՞ղ էիր...
   Եվ քանի՜ գիշերներ են անցել...Ու դու չկայիր...Իսկ հիմա՛, հիմա՛ ինչու՞ ես եկել:Ես ի զորու չեմ ներել կամ չներել քեզ: Երկինքը վկա էր իմ տանջանքներին: Նա կների քեզ, որովհետև անհուն է ու անսահման: Իսկ ես...Ես մի հասարակ մահկանացու եմ, փոքրիկ աղջնակ, որ վախենում է միայնությունից ու չի հասկանում՝ այսքան ժամանակ ուր էիր կորել և որտեղ էիր...